Een bijzondere ontmoeting..

We liepen met onze Amerikaanse vrienden mee naar het Centraal Station om treintickets naar Parijs te regelen.

Terwijl onze vrienden aan de ticketbalie stonden zag ik een jonge vrouw, die diverse mensen vroeg of ze een telefoon-oplader hadden. Ze kwam ook bij mij, maar ik had geen oplader bij me.. Ik vond haar gedrag een beetje raar en gaf haar niet te veel aandacht. Ik keek een tijdje naar haar en observeerde de situatie. Haar gedrag werd steeds wat onrustiger.. Totdat ik een soort van ongelukkige blik in haar ogen zag. Ik besloot haar aan te spreken. Begin 20 schatte ik haar. Ze kwam uit Zuid-Amerika en sprak Engels. Ik vroeg haar wat er aan de hand was. Ze vertelde dat ze een oplader nodig had. Toen ik doorvroeg begon ze te vertellen. Ze was met een vriend op reis door Europa en ze zouden van Amsterdam naar een Duitse stad reizen. Op het perron waren ze elkaar kwijt geraakt. Of zij nog wat te drinken zou halen of iets, kan ik me niet meer herinneren. Haar vriend had alle bagage bij zich, ook haar handtas. Het enige wat ze bij zich had was haar telefoon waarvan de batterij leeg was. Haar treinticket stond digitaal op de telefoon. Kan je je het voorstellen?  Letterlijk met lege handen in een vreemde stad..

Ik zag een conducteur lopen en trok hem aan zijn jasje..

Kan ik hier ergens een telefoonlader kopen vroeg ik hem, en ik vertelde het verhaal van het Zuid Amerikaanse meisje. Pas nou maar op mevrouw, waarschuwde hij me.. maar na de controle poortjes is een HEMA, daar verkopen ze opladers. Ja oppassen, goeie tip.. Wat kan me gebeuren.. In het ergste geval ben ik een paar tientjes  kwijt aan iemand die ik beter niet had kunnen vertrouwen.. Maar heel eerlijk.. waar zou ik op hopen als mijn kind in een dergelijke situatie zou komen? Op argwaan ? Nee toch? Ondertussen was mijn vriend in debat aan een ticketbalie om onze vrienden te helpen met de treintickets. Ik vertelde dat ik even naar die HEMA ging lopen om een oplader voor dat meisje te kopen.. Hij begreep niet veel van mijn verhaal en weg was ik.. Snel een blik over mijn schouder en over het poortje gemaneuvreerd.. ( ik kan wel zeggen dat ik over het poortje sprong en dat klinkt ook wel spannend maar dat was het helaas niet ) Bij de HEMA kocht ik een telefoonlader, pakte een fles water mee en vroeg me af of ik zonder treinticket het station weer uitkwam.

Een beetje onzeker liep ik weer richting de poortjes. Links, rechts.. geen blauw.. en hup met mijn handen vol weer over het poortje.

Samen plugden we de telefoon in en haar ticket kwam tevoorschijn. Ze belde haar vriend en ze kon haar treinticket bij de balie wijzigen. Nog vier uur en dan zou haar trein vertrekken. Ik zag een lachje op haar gezicht. Jeetje, je zal maar in een vreemde stad staan met niks. Je kind zal maar in een vreemde stad staan met niks. Het was warm en de treinrit die ze voor de boeg had was nog lang.  Ik besloot haar mijn visitekaartje te geven en had nog twintig euro in mijn portemonnee.. Die gaf ik haar mee. Als er iets is moet je bellen. Wij zijn vanavond nog in Amsterdam. En zo namen we afscheid.

Ik was benieuwd of ik nog wat van haar zou horen.

De volgende dag, toen we op een terrasje in de zon zaten kreeg ik een WhatsApp van een onbekend nummer, in het Engels. Dear Angel, begon het mee.. Ze was goed aangekomen in Duitsland en had haar vriend gevonden. Hoe ze me kon bedanken en dat ze graag de 20 euro en de kosten van de telefoonlader wou terugstorten.

.. nee die 20 euro wil ik niet terug. Reisavonturen zijn niet altijd zonder stress en vakantieherinnering maak je niet altijd zonder slag of stoot.. maar blijf het zien.. de kleine dingen van het leven. Vertrouwen mag best.. meestal gaat dat prima..