Als je een vakantie Zimbabwe overweegt
Verliefd op Zimbabwe
Na mijn introductie in Botswana en als mijn gids me over de grens naar Zimbabwe gezet heeft, vervolg ik mijn reis naar de luchthaven van Victoria Falls, waar ik op het vliegtuig stap. Nou ja, vliegtuig, vliegtuigje. Ik mag uitstappen bij halte nummer drie. De “bush taxi” werkt op vergelijkbare manier als onze belbus. Je boekt, je krijgt de dag voor de vlucht de vertrektijd door en voordat je instapt hoor je hoeveel haltes je te gaan hebt. Max 15 kilo ruimbagage in een zachte tas, zonder wieltjes. Geen stewardessen, wel gelden de bekende veiligheid en vloeistoffen regels voor deze vlucht naar Hwange National Park.
Hier lees je mijn blog over Botswana over de dagen die vooraf gingen aan dit verhaal.
Ik word opgehaald door mijn gids en het is 1 a 2 uur rijden naar de lodge.
Ik slaap in één van de drie lodges van Sharon en Philip, Ivory lodge. Voordat ik met hun ga eten bezoek ik de twee andere lodges maar ik kom te laat voor mijn afspraken. Op de weg naar de eerste lodges tref ik Blondie, een grote, dominante leeuw. Hij zuigt mij mee in zijn huiskamer en ik maak dankbaar gebruik van deze uitnodiging. Mijn excuses voor mijn verlate aankomst wordt geaccepteerd en Philip begint meteen te vertellen over het leven van Blondie en zijn broer Cecil, die gedood is door een jacht-toerist. De families van Sharon en Philip zijn hun land kwijt geraakt in de onteigeningen procedures van de Zimbabwaanse regering. Ze waren boer, en lieten zich niet het veld uit slaan. Ze pachtten de grond waar nu de lodges staan en verwelkomen gasten met open armen en een familiare sfeer. Knusse lodges met geweldige plekken om wild te spotten vanaf de terrassen. Maar ze kregen nog meer voor de kiezen. De buurman van het natuurpark bezat nog een jachtvergunning en mocht 10 olifanten, 4 leeuwen en een hand vol giraffes en zebra’s jagen. Hij verkocht deze vergunningen aan jacht-toeristen. Leeuw Cecil stond niet op de quotumlijst maar is tijdens een fout neergeschoten. Sharon en Philip besloten de gehele jachtvergunning van de buurman over te nemen en rap te verscheuren. Ze hebben de buurman geholpen een camping te creëren waar hij nu van leeft. Ik ben onder de indruk van de verhalen en de onderlinge sfeer bij het personeel. Iedereen lijkt hier te lachen. Ik word getrakteerd op een heerlijk diner en ga moe maar voldaan naar mijn hut op palen.
Wederom een vroeg ontbijt en een game drive naar de volgende lodge. Verneys Camp.
Ik krijg er niet snel genoeg van; Gracieus wandelende giraffes, die nieuwsgierig rond kijken en rustig hun blaadjes wegkauwen. Zebra’s die graag dicht bij elkaar staan in de hoop hun vijanden te verwarren met hun streepjespakken. Olifanten. Overal Olifanten. Stoere stieren en bemoeizuchtige tantes, brutale jongelui en te schattige kleintjes. De leeftijd dat ze eigenlijk niet precies weten wat ze met hun slurf kunnen, is gewoon aandoenlijk. Ik kijk over de droge savanne en besef dat het me weer overkomt, ik ben weer verliefd. Verliefd op Zimbabwe.
Ik vroeg de ranger of de jonge olifantjes genoeg hebben aan alleen de melk van moeders.
Maar vooral in de droge tijd kan het zaak zijn dat de jongelingen zo snel mogelijk leren om met hun slurf water te drinken. Ik zie ze onhandig zijn met alle gevolgen van dien, en zo is de bush niet alleen maar romantiek. Ik ben getuige van een leeuwen echtpaar die zorgt voor nageslacht voordat ik aankom bij mijn volgende lodge. Als ik de auto uitstap zie ik een waterpoel die vol staat met.. olifanten. Ik schud de manager snel de hand, stel me voor aan het personeel maar ik ben afgeleid. Gelukkig nemen ze me mee naar het terras en krijg ik een lekker koud sapje. Ik plof neer in een grote stoel. Zelfs na diverse safari reizen voelt dit verre van vanzelfsprekend. Een overweldigend gevoel van dankbaarheid overspoelt me. De olifanten spelen, drukken elkaar in het water en bestuiven zichzelf en elkaar met zand. Als er een kleintje in het water valt volgt er paniek. Getoeter en de jongelui worden weggeduwd. Handig takelen de dames de jonge telg uit de waterpoel. Deze magische plek wordt compleet als blijkt dat ik vanaf mijn bed, vanuit de douche, op het terras en tijdens het diner uitzicht heb op de olifanten.
Met een gevoel van weemoed neem ik afscheid van deze mooie plek met haar lieve, goedlachse en grappige medewerkers.
Ik vlieg terug naar Victoria Falls. Waar ik met een bootje naar mijn lodge aan de Zambezi Rivier wordt gebracht. Een ruime kamer, met grote ramen, een buiten douche en een bad met uitzicht over de rivier en uiteraard een plunge-pool op mijn terras. ‘T kon minder. Vanaf hier maak ik nog een laatste game drive en een boottocht als toegift voordat ik afscheid neem van de bush en kennis maak met de beroemde watervallen. Hier maak ik een wandeling langs diverse uitkijkpunten. Het is zaterdag en de lokale bevolking lijkt ook hun weg gevonden te hebben naar dit wereldwonder. Ik maak graag stiekem foto’s van mooi geklede lokals en dat kan hier heel goed. De wandeling is niet zwaar, het is warm maar gelukkig spettert de waterval hier en daar iets, wat voor een beetje verkoeling zorgt. Ik word nog uitgenodigd voor een helitour boven de watervallen. Met prachtig uitzicht over het vallende water en het Zambezi National Park komt er bijna een einde aan deze mooie reis. Als toegift mag ik een theatervoorstelling bijwonen die de laatste vezels in mijn lijf, die nog niet ontroert zijn geweest, te pakken krijgt. Een combinatie van traditionele en moderne dans, prachtige kostuums maar vooral de choreografie maken het verhaal over twee stammen die in onenigheid komen tot een betoverende voorstelling.
Deze trip om contacten te leggen, de infrastructuur te leren kennen en de safari-sfeer te proeven voelt als een ultieme Zimbabwe vakantie.