Verhalen over mooie natuur en lieve mensen.
Wat is jouw Footprint
Deze vraag kreeg ik laatst. Een serieuze vraag in een grap verpakt waarbij het antwoord geschikt is voor het schrijven van een blog. Want ja, ik vlieg nogal wat af. Naar Canada, Zuid-Afrika, Thailand, Oeganda, Egypte, nog een keer naar Canada, nog een keer naar Zuid-Afrika en via Zuid-Afrika naar Botswana en Zimbabwe. Mijn elektrische auto en fietsritjes naar de supermarkt kunnen dat niet compenseren, daar ben ik me heel goed bewust van.
Je footprint, dat wat je achterlaat, en op het moment wordt de uitdrukking vaak gebruikt om mensen er bewust van te maken hoe belastend keuzes zijn voor ons milieu. CO2 compensatie en Stikstofwaardes.. en dat kan je afkopen door een boom te planten of een schenking te doen aan een schooltje of dierenopvang. Maar bij die dierenopvang mag je vervolgens weer niet te lang kijken want er mag geen verdienmodel in zitten die uitlokt tot commercieel gedrag. Reisetiquette noemen we dat.
Ja ik hoop dat ik een footprint heb. Dat is iets achterlaat.
Verhalen over mooie natuur en lieve mensen. Want weet je wat het is? Elke keer als ik terug kom van een reis lijkt het alsof mijn hart een stukje gegroeid is. Verhalen die gidsen vertellen, gesprekken met zomaar iemand op een terras, een babbeltje met de barman of die aardige verkoopster in haar stalletje vol prul die openhartig antwoordt geeft op mijn vragen. Over historische veldslagen, oorlogen, geloven, culturen, gewoontes en familie. Zo liep ik met een Japanse gids in Hiroshima, voelde ik me verslagen bij de Dodenspoorlijn in Thailand, en vertelt de eigenaar van een hotel in Oeganda over hoe het katholisme in Oeganda door de Europanen gebracht werd en hoe de Europanen nu een mening hebben over hoe zij dit nog steeds naleven. Als ik in Amerika ben vraag ik graag aan mensen wat ze van hun president vinden. En mijn gastheer in Egypte ging elke dag een stukje verder in de uitleg waarom hij blij is dat zijn vrouw niet in een hotel werkt maar in een spa waar alleen dames komen. In Canada trof ik een indianen opperhoofd die vertelde over wat de Europeanen gestolen hebben maar ook wat ze er voor terug kregen. Of hij nog boos is, vroeg ik hem.
Waarop hij uitlegde dat hij met vertrouwen de toekomst tegemoet kijkt, met mooie vriendschappen waarvan de basis in de geschiedenis ligt.