We wouden avontuur.. èn dat kregen we!
Verdwaald in Banff National Park
Onze eerste grote reis met de kinderen ging naar Canada. Ruige natuur, beren, walvissen en logeren op een ranch… en avontuur.. en dàt kregen we!
In het dagelijks leven ga ik graag op mijn doel af maar op vakantie heb ik een hobby. Verdwalen. Als je verdwaalt kom je vaak op de mooiste plekjes, beleef je vast een mooi avontuur en heb je jarenlang een stoer verhaal voor verjaardagen.
Een picknick-plek voor de lunch.
Op onze route komen we een bord tegen met een verwijzing naar een meertje met picknick gelegenheid en we besluiten de afslag te nemen. Een lange bochtige weg volgde. Géén mooie route en ik vond het jammer dat ik vandaag waarschijnlijk niet een leuk verdwaal-verhaal zou gaan meemaken.
Uiteindelijk kwamen we bij een parkeerplaatsje. Nog 1,5 km lopen naar het meer stond er op een bordje. Met daarnaast een groot bord met een afbeelding van een beer die de prullenbak leeg eet èn de tekst: Caution Bear Area. “ Hier zitten ook beren “ zeg ik wat lachend. We trekken onze jassen aan, nemen de rugzak mee en de fotocamera in de hand en we gaan vrolijk op pad. Ik loop achteraan.
– Best een leuk pad –
Ik zie een plukje haar hangen aan een boom en voel er even aan..
“Hier hangt berenhaar “ hoor ik mezelf zeggen. Het ligt ook op de grond. “Hey jongens, hier hangt overal berenhaar ”. Alsof een beer zich lekker aan de bomen geschuurd heeft. Ik word er wat onzeker van en wil eigenlijk wel terug naar de auto. Ik hoor één van de kids zeggen, “ ach mam die beer is banger voor ons dan wij voor hem..” Nou, ik weet het niet. Het volgende plukje haar stop ik in mijn jaszak. Ook de kids voelen aan het haar wat ze zien hangen. Het is veel harder dan paardenhaar is hun conclusie, en ik sta erop dat we teruggaan naar de auto. “ Mietje “ hoor ik nog ergens.. Op de terugweg naar de auto gaan ook de kids steeds een beetje sneller lopen. Als we bij de auto zijn schieten ze op de achterbank.
We picknicken in de auto en ik krijg de opdracht om straks in het hotel te vragen wat voor beren hier leven.
Zo gezegd zo gedaan. Bij de incheck leg ik de kaart op de balie en vertel waar we langs gereden zijn. Ik vraag de eigenaar van het hotel of het grizzly beren of zwarte beren zijn die daar leven en vertel hem over de wandeling die we die middag gemaakt hebben. Ik haal het plukje berenhaar uit mijn jaszak, en dan begint hij heel hard te lachen..
“ Dat is geen berenhaar ” zegt hij, “ dat is een mos wat aan de bomen groeit ”.
De eigenaar van het hotel nodigt ons uit om de volgende ochtend vóór zonsopkomst op beren zoektocht te gaan, en ons alles te vertellen over hun jacht en hun leven. Die uitnodiging nemen we graag aan.