Turkije

Les 1, Engels praten is niet het zelfde als Engels begrijpen.

Het valt op dat iedereen in zijn vriendelijkheid Engels praat maar dat slechts enkelen echt Engels begrijpen. Dat klink dubbelzinnig maar het lijkt erop dat de mensen hier standaard teksten gebruiken. Als ze je niet begrijpen, werken ze een lijstje met voorbeelden af die naar onze mening al snel een verkoop verhaal lijkt. Stel je voor, je vraagt om een glas Chardonnay (mijn favoriet). “Yah you want Aperol Spritza? its very good.. No, o you like rosé wine, I know you like” zegt de ober lachend. “No, I would like a white wine, dry please” antwoord ik. “O wine, red or white? I have a very nice one.. ” en de ober brabbelt iets waar ik in de verte Chardonnay in hoor.

Na een dagje relaxen pakken we de huurauto en gaan op avontuur.

Onze eerste stop is de waterval van Manavgat. De rivier is aquagroen, maakt een slinger en een kleine val, wat een geschikte plek bleek voor de aanleg van terrasjes waar je prima koffie kan drinken, een hapje kan eten en .. met de papagaaien op de foto mag. Na deze stop gaan we op zoek naar Antik Side. Ondanks dat onze navigatie in de auto prima is, is het een kunst om de juiste Turkse benaming uit het rijtje van mogelijkheden te kiezen. Gelukkig komen we een bord tegen met de aanwijzing naar de oude stad. Oud Side werd in de 7^e eeuw door de Grieken gesticht. Daarna kwamen de Romeinen langs, die hun stempel op de stad gedrukt hebben. Het Romeinse Theater is een van de bouwwerken die redelijk goed bewaard gebleven is. Parkeer je auto vóór de poort naar de oude stad en loop langs de opgravingen naar de kust. Hier vind je straatjes met winkeltjes en terrasjes. De straatjes zijn keurig netjes en stralen toch echt wel een beetje Azië uit. Ik herken de houten balkons van het straatbeeld in Japan. Echter de mentaliteit van handel drijven is hier anders. Hoe meer ik reis en landen en culturen leer kennen hoe beter ik de manier van verkopen begrijp en soms zelfs leer waarderen. Iets aanbieden is niet per definitie opdringen van handelswaar. De Turken zijn een trots volk. Ze zijn er van overtuigd dat hun handelswaar het best en het leukst is en precies is wat jij zoekt. Service dus. We strijken neer op een terrasje en maken een praatje met de ober. Het seizoen is net geopend en toeristen zijn duidelijk gemist. We bestuderen de menukaart, bestellen een drankje en de ober adviseert ons de lokale specialiteit, de reuzen garnalen, te proeven. Een klein half uurtje later komt een groot dienblad met borden en schalen onze kant op. Ben je in de buurt, strijk dan neer bij de Sur Grill & Bar en bestel de reuzen garnalen. Je wordt hier in de watten gelegd en hebt heerlijk uitzicht op wat er allemaal op straat gebeurd.

Als we uitgegeten zijn en onze tafel is afgeruimd wordt er wat gesmoesd en gewezen, jonge mannen lopen wat heen en weer en opeens wordt er een bordje met hapjes op onze tafel gezet. Ik herken de zoetigheid, Turkish Delight (Turks Fruit). Gastvrijheid en verwennerij, dat voel je hier elke minuut. Langslopende vakantiegangers krijgen thee aangeboden wat ik glimlachend aanschouw. De vriendelijke ‘verkopers’ proberen een praatje te maken met de toeristen die wat argwanend zijn om iets aan te nemen. Mijn tip, koop iets in zo’n shopje, betaal een paar euro en je hebt gegarandeerd een leuk verhaal te pakken. Zo bestellen wij een doosje Turks fruit, voor thuis, en als de doos vol zit en er afgerekend moet worden tikt de kassa 120 euro aan. Handel is handel of afzetterij, maar ik loop vervolgens met een grote doos met twee kilo zoetigheid naar buiten en denk lachend terug aan de tijd dat de slager vroeg of het een onsje meer mag zijn en bedenk dat je gewoon altijd de prijs moet vragen voordat je iets bestelt of koopt. Dit geldt trouwens ook voor mooie terrassen in prachtige steden. Voordat je het weet drink je een glaasje fris voor 16 euro. Omdat de locatie zo mooi is.

Les 2, vergeet niet te vragen wat het kost als je iets bestelt.

Ons hotel ligt aan de Turkse Riviera, niet ver van Side, en dat bevalt uitstekend. Ik test de spa, maak een strandwandeling en als ik lekker in het zonnetje zit, lees ik over het Kasteel van Alanya en raak nieuwsgierig. Wij stappen in de huurauto en rijden oostwaarts langs de kust. Alanya is een toeristische stad met veel hotels, gezelligheid, een boulevard met leuke terrassen en heel veel winkeltjes met tasjes, t shirts, schoenen en sjaals. Nep maar ook hele goede replica’s die een prijskaartje hebben waar menig schopper nog van schrikt. Als ik de verkoper laat merken dat ik niks kan vinden naar mijn smaak is hij teleurgesteld en stelt voor om naar zijn andere shop te gaan met, zoals hij uitlegt, leer, bont en schoenen, “best price, good quality.” Trots op zijn handelswaar wil hij mij graag wat verkopen, maar ik bedank hem voor zijn aanbod en we wandelen verder door de straatjes met gekleurd handelswaar en strijken neer op een terras aan het water. De ruime stoelen nodigen uit tot een lange lunch met een drankje voordat we op zoek gaan naar het Kasteel. Via een slingerende weg langs huizen en geparkeerde auto’s rijden we omhoog. En ook dit lijkt een beetje op mijn herinneringen uit Japan. Houten balkons en smalle straten. Het is niet druk bij het kasteel. We parkeren de auto en lopen een rondje door de ruïne. Ik ben altijd een beetje in de war. In Nederland is een kasteel het Muiderslot of Kasteel de Haar maar in het buitenland is een Kasteel vaak niet meer dan een ruïne. Het Kasteel van Alanya is gebouwd in de 13e eeuw op de overblijfselen van het veel eerder gebouwde fort uit het Byzantijnse en Romeinse rijk. Wil je de geschiedenis van Turkije leren kennen of gewoon een leuke afwisseling op een dag zonnen dat is een bezoek aan dit kasteel een aanrader.

Tip 3, huur een auto

Onze laatste op-avontuur-met-de-huurauto-dag gaat naar het Köprülü Canyon National Park. De rivier de Köprü heeft een diepe canyon uitgeslepen. Hier kan je hiken, raften, ziplinen of gewoon touren met de auto. Op dit moment wordt er een nieuwe weg aangelegd die de reis enorm vergemakkelijk. Er worden overigens ook dagtours aangeboden, met de bus, inclusief raften. Ik ben verrast door de natuur, het lijkt een beetje op de uitlopers van de Rocky Mountains, groene heuvels, graslanden, maar dan met grazende geiten in plaats van beren. Als we denken dat we er bijna zijn worden we ingehaald door een jonge man op een brommer. Of we op zoek zijn naar de canyon, want dan rijden we verkeerd. Hij wijst wat, gebaart ons de auto te keren en scheurt voor ons aan een smal pad op die leidt naar een oude brug die te smal lijkt voor onze auto. Maar het past. Als we de rivier over gestoken zijn komen we bij een mooi uitkijkpunt. Hier parkeren we de auto, maken foto’s en ik raak aan de praat met een jongen die goed Engels praat, als ik vertel dat ik reisadviseur bent, vertelt hij uitgebreid over alle excursie mogelijkheden en nodigt hij ons uit voor een drankje bij het restaurant van zijn familie. Aan de rivier met het geluid van kolkend water en zingende vogels drinken we verse koffie en de lekkerste oranje juice en laat hij me filmpjes zien van de omgeving. Tijdens de rit terug naar ons hotel ben ik nog steeds verbaast, van de natuur maar vooral van de gastvrijheid.

Turkije, hier maak je vrienden.