Timbavati Private Nature Reserve

De samenvoeging van de parken maakte een einde aan de legale jacht

We rijden van Hazyview naar het Timbavati Private Nature Reserve. Dit privé park was tot 1993 afgesloten van het Kruger park wat aan de oostkant grenst. In dit jaar zijn de hekken naar het Kruger afgebroken waardoor de dieren nog meer keuzevrijheid kregen in leefomgeving. Ten Westen van het Krugerpark liggen meer privé parken die hun hekken hebben neergehaald waardoor het Greater Kruger Park ontstond. Vóór de samenvoeging werd er nog gejaagd in het Timbavati. Kruger had echter als voorwaarde voor de samenwerking, dat de jacht zou stoppen. Je kan je vast voorstellen dat het immense Kruger park een beperkt wegennet heeft, zo heeft elk deel van het park zijn eigen toegangsweg. Plan je een bezoek aan een lodge, zorg dan dat je weet welke entry gate de juiste is. Deze staan goed aangegeven op plekken waar je navigatie je in de steek laat.

Bij de East Gate worden we onderworpen aan een snelle maar effectieve controle door vriendelijke bewakers en twee herdershonden die ik minder snel tot mijn vriendenkring zal rekenen. We mogen verder rijden, raampje open, Zuid-Afrikaanse muziekzender op de radio en zo rijden we ons safari avontuur tegemoet. Al snel zien we een groepje zebra’s met hun voor de vijand zo verwarrende streepjespakken, gevolgd door een paar giraffes, wat een warm welkom. Als ik opeens een olifant de weg over zie steken, zetten we de auto stil. Zo groot als ze zijn en zo lomp als ze lijken, wandelen ze resoluut maar charmant de weg over. Ik maak een filmpje en ben direct verliefd op het kleintje, die dapper achter z’n mama aanloopt. Gelukkig staat onze lodge goed aangegeven en rijden we over zandwegen, langs een oude airstrip naar het Motswari Private Game Reserve. Precies op tijd voor de high tea en dus ook voor de namiddag game drive. Na een korte rondleiding ben ik verheugd dat ik hier drie dagen mag verblijven. Een sfeervol restaurant, heerlijk eten en een zwembad met uitzicht over de savanne.

Een koddige mini-reus en wildlife lessen.

Twee keer per dag maken we een game drive waarbij onze vaste ranger en zijn tracker (spoorzoeker) ons meenemen in de Afrikaanse wildernis. De ranger vertelt over de olifanten met de grootste slachttanden, die gevolgd worden middels een gps systeem om te kijken of en hoe het formaat van de slachttanden vererft. Ook vertelt hij over de werkwijze van de termieten en dat hij respect heeft voor mannetjes neushoorns en nijlpaarden. Eigenlijk ook voor de mannelijke olifanten, maar het gedrag van deze heren is veel beter te lezen. Wist je dat giraffen donkerder worden naar mate ze ouder worden? We leren dat de kleine, onhandige olifantjes die onder hun moeder door kunnen lopen nog geen maand oud zijn. De mini-reus weet nog niet zo goed wat hij met zijn slurf kan, hij zwaait met zijn hele hoofd om beweging te krijgen in de komische, onhandige verlenging van zijn neus. In dit gebied leeft op dit moment een kleine groep leeuwinnen. Als een welp in een kleine troep opgroeit leert hij minder jacht skills dan in een grote familie. Dit geeft risico op ondervoeding voor de hele groep waardoor deze niet snel groeit. We komen de vier leeuwinnen en de welp meerdere keren tegen tijdens ons verblijf. Tekens liggen ze hijgend uit te buiken in de schaduw. Het komt dus wel goed met deze dames en de welp.

Het is zomer èn regentijd maar wij hebben geluk met het weer. Het is vaak wat bewolkt wat prima is bij een temperatuur rond de 35 graden. Tijdens ons verblijf maken we zes game drives, dat lijkt veel, maar ik raak hier niet uitgekeken. We genieten van prachtige routes over de begroeide savanne, we rijden door droog gevallen rivieren en als we s avonds terug rijden naar de lodge zien we een zonsondergang waarvan je dacht dat je ze alleen in films zou zien.

Op onze laatste ochtend maken we nog een game drive. Nog een laatste keer de wekker op een tijdstip die niet gebruikelijk is tijdens een vakantie. Het is een rustige ochtend met lastig te traceren wild. Zo rijden we een uur, en nog een uur. De zon komt op, vogels worden wakker, en dan stelt de tracker voor om koffie te drinken. De Landrover wordt geparkeerd, een tafeltje komt tevoorschijn, koffie, thee en koekjes. Na deze stop rijden we verder en dan is het zo ver, sporen langs het zandpad. De tracker wijst en de ranger stuurt de Landrover behendig tussen de struiken door. Ze praten in hun dialect waar we alleen uit op kunnen maken dat ze iets op het spoor zijn maar we weten nog niet wat. En dan zien we hem liggen, in een boom, de horizon af scannend naar een prooi, een luipaard. De auto wordt stilgezet, een hyena dwaalt rond de auto hij wacht duidelijk op zijn jachtmaatje. Het luipaard verandert nog een keer van positie, kiest de meest strategische tak en kijkt ons aan alsof hij zich afvraagt of we komen helpen met jagen of daar in de weg blijven staan.

Een laatste filmlocatie

Als we afscheid hebben genomen van onze nieuwe vrienden, want zo voelt het hier, rijden we over de oranje zandwegen naar de hoofdweg. Het voelt een beetje als afscheidsroute. We worden uitgezwaaid door de giraffen en zebra’s en vliegen van Kruger East Gate Airport naar Kaapstad. En dit is ook weer zo’n charmante filmlocatie-achtige setting. De vertrekhal is een terrasje, ingesloten als een klein pleintje met schaduw van bomen en tropische planten. Als het tijd is om te boarden verschijnt een vriendelijke meneer op het terras en verheft zijn stem een beetje. Flight to Capetown is ready for boarding.

Blog 3, over Kaapstad en omgeving, lees je hier.