Wederom een vroeg ontbijt en een game drive naar de volgende lodge. Verneys Camp. Ik krijg er niet snel genoeg van. Gracieus wandelende giraffes, die nieuwsgierig rond kijken en rustig hun blaadjes wegkauwen. Zebra’s die graag dicht bij elkaar staan in de hoop hun vijanden te verwarren met hun streepjespakken. Olifanten. Overal Olifanten. Stoere stieren en bemoeizuchtige tantes, brutale jongelui en te schattige kleintjes. De leeftijd dat ze eigenlijk niet precies weten wat ze met hun slurf kunnen, is gewoon aandoenlijk. Ik kijk over de droge savanne en besef dat het me weer overkomt, ik ben weer verliefd. Verliefd op Zimbabwe. 

Ik vroeg de ranger of de jonge olifantjes genoeg hebben aan alleen de melk van moeders. Maar vooral in de droge tijd kan het zaak zijn dat de jongelingen zo snel mogelijk leren om met hun slurf water te drinken. Ik zie ze onhandig zijn met alle gevolgen van dien, en zo is de bush niet alleen maar romantiek. Ik ben getuige van een leeuwen echtpaar die zorgt voor nageslacht voordat ik aankom bij mijn volgende lodge. Als ik de auto uitstap zie ik een waterpoel die vol staat met.. olifanten. Ik schud de manager snel de hand, stel me voor aan het personeel maar ik ben afgeleid. Gelukkig nemen ze me mee naar het terras en krijg ik een lekker koud sapje. Ik plof neer in een grote stoel. Zelfs na diverse safari reizen voelt dit verre van vanzelfsprekend. Een overweldigend gevoel van dankbaarheid overspoelt me. De olifanten spelen, drukken elkaar in het water en bestuiven zichzelf en elkaar met zand. Als er een kleintje in het water valt volgt paniek. Getoeter en de jongelui worden weggeduwd. Handig takelen de dames de jonge telg uit de waterpoel. Deze  magische plek wordt compleet als blijkt dat ik vanaf mijn bed, vanuit de douche, op het terras en tijdens het diner uitzicht heb op de olifanten.

Met een gevoel van weemoed neem ik afscheid van deze mooie plek met haar lieve, goedlachse en grappige medewerkers. Ik vlieg terug naar Victoria Falls. Waar ik met een bootje naar mijn lodge aan de Zambezi Rivier wordt gebracht. Een ruime kamer, met grote ramen, een buiten douche en een bad met uitzicht over de rivier en een plunge pool op mijn terras. ‘T kon minder, zeggen we in Groningen. Vanaf hier maak ik nog een laatste game drive en een boottocht als toegift voordat ik afscheid neem van de bush en kennis maak met de beroemde watervallen. Hier maak ik een wandeling langs diverse uitkijkpunten. Het is zaterdag en de lokale bevolking lijkt ook hun weg gevonden te hebben naar dit wereldwonder. Ik maak graag stiekem foto’s van mooi geklede lokals en dat kan hier heel goed. De wandeling is niet zwaar, het is warm maar gelukkig spettert de waterval hier en daar iets, wat voor een beetje verkoeling zorgt. Ik word nog uitgenodigd voor een helitour boven de watervallen. Met prachtig uitzicht over het vallende water en het Zambezi National Park komt er bijna een einde aan deze mooie reis. Als toegift mag ik een theatervoorstelling bijwonen die de laatste vezels in mijn lijf, die nog niet ontroert zijn geweest, te pakken krijgt. Een combinatie van traditionele en moderne dans, prachtige kostuums maar vooral de choreografie maken het verhaal over twee stammen die in onenigheid komen tot een betoverende voorstelling.