Nadat we ons aangemeld hebben en de instructies hebben aangehoord neemt onze ranger ons mee het regenwoud in. Ik ben vannacht diverse keren wakker geworden van harde regen met hier en daar een onweersklap. Het is regentijd en dat brengt soms een bui met zich mee. Zodra we het regenwoud instappen drijven de laatste wolken weg en komt een zonnetje ons vergezellen. De wandeling gaat over aardig vlak terrein en we treffen al snel een familie Chimpansee aan, die hoog in de bomen vertoeft. Zij eten en wij hopen dat ze naar beneden komen. Ons geduld wordt op de proef gesteld. Ik heb zelfs de moed al een beetje opgegeven. Onze ranger doet goed haar best om ons zoveel mogelijk waar voor ons geld te geven en wijst naar twee kleine opdondertjes die door de bomen slingeren en vertelt dat de Chimpansees misschien naar beneden komen als we nog even wachten. En zo lopen we wat heen en weer, totdat de ranger mij tegenhoudt en wijst… Als de directeur van het woud kijkt hij om zich heen, quasi nonchalant zit hij een beetje te kriebelen aan zijn arm en kijkt om zich heen alsof hij wacht tot zijn vrienden hem komen vergezellen, een Chimpansee. Of ik verbaast ben omdat ik de hoop op een ontmoeting al een beetje had opgegeven of omdat ik nu, echt, oog en oog sta met een Chimp, weet ik niet precies. Aan de grond genageld en zo stil dat ik mijn eigen hartslag hoor, sta ik te genieten van het moment. Onze ranger heeft echter nog een jonge Chimpansee waargenomen, waar ze ons mee naar toe neemt. Op een boomstronk ligt de jongeling en draait zich om als ik dichterbij kom. Lange armen zwaaien, hij wrijft over z’n gezicht, legt een hand in zijn nek en zwaait met zijn benen, om het verveelde lijf in de juiste positie te maneuvreren. Ik moet lachen, het tafeleer gaat op een manier zoals mijn zoons in hun pubertijd verveeld op de bank konden liggen. Ondanks dat ik mijn verwachtingen vooraf niet kon omschrijven besef ik dat deze ochtend van mijn rondreis door Oeganda, al mijn verwachtingen overtroffen heeft. 

Ik kan iedereen die naar Oeganda reist en de Chimpansee trekking inplant, aanraden om de middag vrij te plannen en deze bijzondere ontmoetingen even te laten bezinken. Wij reizen echter meteen verder en passeren een groepje schoolkinderen die terug lopen naar huis. We zetten de auto stil om kort te genieten van het uitzicht en daar grijpen de kinderen hun kans om onze aandacht te vragen. We maken foto’s en selfies en blazen een paar ballonnen voor ze op. Je begrijpt vast dat mijn hoofd tolt als ik aan het einde van de dag op mijn bed neer plof. “A day like a daydream” staat er in mijn dagboek geschreven. Inmiddels zijn wij in Queen Elizabeth National Park aangekomen wat samen met Murchisons Fall National Park, twee goede parken zijn, om te combineren met de Chimpansees en Berggorilla hikes. Meer over deze parken lees je in andere blogs op deze website. 

Om uit te komen bij Bwindi Forest rijden we tijdens deze reis door Oeganda verder richting het zuiden terwijl de weg ons langzaam maar zeker naar een hoger gelegen gebied brengt. 

In de regio van Bwindi Forest leven ruim 20 berggorilla-families die interactie met mensen gewend zijn. Een familie ontvangt hooguit één groep van acht toeristen op een dag. Wij willen heel graag jonge berggorilla’s ontmoeten en onze gids slaagt erin om ons in te schrijven op de groep die de Oruzogo-familie gaat opzoeken, waar twee Silverbacks het scepter zwaaien en twee vrouwtjes een baby’tje hebben. Onze hike begint met een afdaling, waarbij ik denk dat ik me net zo goed kan laten glijden dan dat ik een poging doe om de lopen. De ondergrond is nat en glad. Na ongeveer driekwartier afdalen begin ik me af te vragen of ik straks dezelfde weg terug moet, maar er is niet veel tijd om over dit vraagstuk na te denken. Onze ranger meldt dat we vlakbij de Oruzogo-familie zijn en vraagt ons, tassen, eten en drinken achter te laten bij de porters. We luisteren aandachtig naar de laatste instructies als ik wat geritsel achter me hoor. Een Silverback. Dapper en elegant zit hij daar tussen het groen. Met een dominante uitstraling en verfijnde bewegingen plukt hij bladeren en stopt deze in zijn mond. Of hij daadwerkelijk moet gapen of graag van de gelegenheid gebruikt maakt om zijn immense mond te showen weet ik niet, maar hij maakt indruk met deze actie.

En zo laat ik me meezuigen in het leven van deze berggorilla. Ook de dames zijn inmiddels gevonden. Een route met diverse glijpartijen volgt, waarna we uitkomen bij een beekje. De hoge bomen lijken tot de hemel te reiken, ik hoor het water kabbelen, en daar zit ze, met haar baby stevig vast, verstopt onder haar brede armen, Mama Berggorilla. Ik waan me in een soort tekenfilm, ik kan me niet voorstellen dat dit echt is. Het duurt even voordat het vrouwtje ons vertrouwt maar uiteindelijk laat ze haar baby aan ons zien. Het kleine gezichtje met veel te grote snuit en piekhaar lijkt een hoofd te hebben waarin nog ruimte is voor groei. De verhouding van deze mini zijn nog ver te zoeken. Met zijn handjes stevig aan zijn moeder vastgegrepen en een liefdevolle arm van mama onder zijn kontje ligt hij ons aan te kijken. Mooie momenten op reis, koddige jongelingen, magische natuur en bijzonder ontmoetingen met lieve mensen kan ik allemaal aardig goed omschrijven, maar dit moment, dit ligt ergens tussen een tekenfilm en een science fiction serie maar ondertussen is dit juist de echte wereld.

Wat een wonderbaarlijke kraamvisite.

Na dit betoverende moment verdwijnt de berggorilla tussen het groen en is het tijd om onze weg terug te zoeken. En ja, het is dezelfde weg als heenreis; stijl, glad, nat, langs bomen met prikkers, maar nu omhoog.

Na de Gorilla trekking is het voor ons tijd om het oerwoud achter ons te laten en loopt onze rondreis door Oeganda langzaam ten einde. Via haarspeldbochten dalen we af van de 2400 meter waar we onze hike maakten. Steile afgronden met dichte bebossing voeren de boventoon op het eerste traject naar beneden. Hier liepen we, hier gleed ik naar beneden en klauterde ik weer omhoog.

Wil je meer lezen over Oeganda? Lees dan verder op Safari Oeganda en Vakantie Oeganda.