Costa Rica

Bij de brug over de Tarcoles rivier leeft een grote groep krokodillen.

Fantastisch om te zien. Pas echter wel op. Laat je auto niet onbeheerd achter was het advies van de receptioniste. Costa Rica is prima te bereizen, veilig genoeg om met een huurauto en twee kinderen te doorkruizen maar natuurlijk kennen wij ook de verhalen… Autobanden die lek gestoken worden tijdens een tussenstop bij een leuk restaurantje bijvoorbeeld. Daarna krijg je vriendelijk hulp aangeboden om de band te verwisselen. Camera’s, handtas en andere waardevolle spullen worden tijdens deze pitstop zorgvuldig vervreemd.

Tussen de drug-smokkelende criminelen en wapenhandelaren uit Zuid Amerika..

We rijden rustig, denk ik, Man let goed op en rijdt ons veilig richting de krokodillenbrug. Ik houd me niet bezig met maximum snelheden in dit land.. boetes kennen ze hier vast niet is de achterliggende gedachte. Man blijkt hetzelfde te denken. Totdat we een stopteken krijgen van iemand die op een politieagent lijkt. Meneer de politieagent spreekt Spaans, wij Engels. Je kan je voorstellen dat het gesprek niet zo soepel verliep. De agent sommeerde ons mee te rijden naar het politiebureau om de boete te betalen. Een kilometer of 50 vanaf het punt waar we aangehouden waren. Om even terug te komen op verhalen en waarschuwingen.. Ik bedacht dat onze boete wellicht af te kopen zou zijn met een lach en Amerikaanse dollars en ik ging over tot onderhandeling. Meneer agent leek het niet te begrijpen of hij was echt een zeer correcte wetsdienaar. We moesten mee naar het bureau, de boete betalen anders zouden we Costa Rica niet kunnen verlaten. Ik zag Man in gedachten al achter de tralies, tussen de drug-smokkelende-criminelen en wapenhandelaren uit Zuid Amerika.

Ondertussen begonnen onze kinderen zich af te vragen of we vandaag nog wel bij die krokodillen zouden arriveren en begon mijn fantasie zijn werk te doen; wat als deze vriendelijke meneer agent nou helemaal niet zo’n correcte wetsdienaar is. En ons ergens mee naar toe neemt waar ze niet eerst onze banden lek hoeven te steken voordat ze ons ontdoen van… Ik raakte wat geïrriteerd, Uiteindelijk accepteerde hij 100 US dollar en mochten we verder rijden. Op naar de Krokodillen. Een klein half uurtje laten reden we over de brug van de Tarcoles rivier. We
zagen de krokodillen al liggen. Fantastisch!

Wat een fantastisch land! Wat een fantastische reis!

Bij de brug is een restaurantje en een parkeerplaats. We parkeren de auto en besluiten onze waardevolle spullen mee te nemen en te verdelen over twee rugzakken. Mochten we één ‘ kwijt ‘ raken dan hebben we een back-up. Bij het uitstappen loopt er meteen een vriendelijke meneer op ons af, hij draagt een soort van uniform. Misschien hoort hij hier, als oppasser. Hij biedt ons aan om op de auto te passen tijdens ons bezoek aan de krokodillen.
We geven hem een paar colon. Hij groet ons op z’n beste Engels met de woorden “ I watch your car, very nice coffee there ”, en hij wijst naar het restaurantje.

Hebben we hem nu net betaald om zijn vriendjes onze band lek te laten steken?

We nemen ons voor, om straks vóór het instappen de banden goed te controleren voordat we weer de weg op gaan. Een must-do, zoals dat in de reiswereld zo mooi heet. Voor de mensen die dit verhaal lezen en meer benieuwd zijn naar de toeristische waarde van deze plek dan het avontuur erom heen.. Het is een waardevolle toeristische tussenstop. Geweldig om de krokodillen te zien. En ze zijn echt groot!

Terug bij de auto voelen en kijken we uitgebreid naar de banden. De kinderen zijn verheugd dat alles goed is. Krokodillen kijken prima maar eigenlijk vonden ze het risico wat groot. Ze hadden liever gezien dat we rustig over de brug heen en weer zouden rijden en de auto niet zouden verlaten, net zo als we dat de vorige zomer deden in Safaripark De Beekse Bergen. We vervolgen onze weg en verheugen ons op ons hotel. We rijden weer over de brug. We moeten een stukje terug over dezelfde weg en maken grapjes over de maximum snelheid. Totdat ik Man wat raar vind kijken. “ Het stuur trilt ” zegt hij. Vanaf de achterbank hoor ik onze oudste zoon vragen “ wat er is.. “ , “ o niks lieverd ” . Ik zie zijn handen om het stuur trillen. Op dat zelfde moment haalt ons een open 4 wheel drive auto in met zwaaiende mensen. Als ze voor ons rijden remmen ze af.. Een lekke band en dit zijn onze redders.

“ We hadden de banden toch goed gecontroleerd?” “ We stoppen niet! “

“ We rijden door tot waar we zijn aangehouden door de agent ”. Zo gezegd, zo gedaan. We stoppen bij de politie agent, die ons overigens geen blik waardig gunt. De auto met mensen is doorgereden. Eén groot complot: een agent die ons eerst wat bang maakt, de auto-oppasser die te vriendelijk is, de lekkere koffie om je het optimale vakantie gevoel te geven.. de zwaaiende mensen moeten de klus dus afmaken. Hoezo veilig land? We lopen een rondje om de auto en komen tot de conclusie dat de banden in orde zijn. En nu? We rijden verder met een trillend stuur. Dit is wel heel raar, we beginnen wat te zweten want erg veilig voelen we ons niet meer. We rijden een stukje met het raam open en de auto ruikt branderig.

De kinderen merken dat er iets is en wij doen alsof ze niks door hebben van onze ‘ gespannenheid ‘ . We praten na over de krokodillen… Eigenlijk praten de kinderen over de krokodillen.. Wij doen alsof we luisteren. Je kent dat wel, je zegt af en toe mmm en ja en je doet alsof je een geïnteresseerde moeder bent maar ondertussen denk je aan de vuilnis, je werk of je hebt stress. In dit geval is het stress. Het ratelt in mijn hoofd.. En dan opeens moet ik denken aan wat mijn broer me vertelde toen ik mijn rijbewijs haalde. Als er een lampje op het dashboard brandt moet je dat niet negeren. Ik luister altijd goed naar mijn broer, zo ook toen ik voor het eerst alleen op de fiets naar school ging en alleen naar huis mocht over het Groningse platteland, zonder fietspaden. “ Als auto’s hun lampen aan hebben moet jij ook je fietslamp aandoen ”. Hoe simpel kan goed advies zijn. Maar nu dwaal ik af, voor deze reis heeft mijn broer me natuurlijk op het hart gedrukt goed op te passen. In het kader van goed oppassen bedenk ik me dat Man ons altijd goed beschermd maar soms is hij wat verstrooid, ziet hij zaken over het hoofd. Dan moet ik bedenken wat hij zou kunnen vergeten.. Ik kijk op het dashboard en zie een lampje branden.  Een rood lampje, wat in míjn eigen auto betekent dat de handrem er op staat. “ Wat is dat voor lampje? “ vraag ik.
De handrem!

De spanning is nog niet helemaal weg nadat we zelf onze auto ‘ gefikst ‘ hebben.

De rest van de reis vragen we ons nog regelmatig af of die aardige meneer agent de bon wel verscheurd heeft, of dat we op het vliegveld, bij de douane nog voor een verrassing komen te staan.

O ja, Costa Rica met kinderen? Ja, zeker doen! Want behalve mooie verhalen voor verjaardagen zal de natuur met aapjes, witte stranden, mangroves, luiaards, kolibries, bergen en zandwegen een waardevolle herinnering zijn.

Door alle commotie zijn er geen foto’s van de krokodillen helaas.